W dniu 23 października 2012 roku z inicjatywy Koła nr 10 im. Ziemi Wałeckiej Związku Żołnierzy Wojska Polskiego w  Wałczu  wspólnie  z  Proboszczem  Wojskowej  Parafii  Garnizonowej

 ks. prałatem ppłk Władysławem Maciejem Kozickim

 została odprawiona Msza Święta w intencji:

 „Zmarłych żołnierzy zawodowych z Jednostki Wojskowej 2016, z Orkiestry Garnizonowej, za naszego pierwszego kapelana ks. ppłk Franciszka Kędziorę oraz za zmarłych sympatyków naszego Koła.”

Wielu z Nich  na wieczny spoczynek wybrało nasze wałeckie cmentarze, nieliczni spoczywają na  innych cmentarzach w swoich stronach rodzinnych.

        Tak jak w roku poprzednim tak i obecnie zaprosiliśmy rodziny zmarłych żołnierzy wysyłając do Nich  zaproszenia,  w  których  powiadamialiśmy  o  intencji  Mszy Świętej  i  terminie odprawienia.

W sumie rozesłaliśmy 78 zaproszeń tej treści:

           W ceremonii Mszy Świętej wzięły udział Poczty Sztandarowe:

                                -  100 batalionu łączności  (jest to nasza jednostka patronacka).             

                               -   Zarządu Rejonowego z Piły Związku Żołnierzy Wojska Polskiego.

                               -   Koledzy z byłej orkiestry garnizonowej. 

	Poczet Sztandarowy 100 batalionu łączności (to nasza jednostka patronacka) w składzie: ppor. Łukasz Oleksy, chor. Sławomir Krzyminiewski, st. kpr. Jarosław Stróżek.		W Poczcie Sztandarowym Zarządu Rejonowego z Piły Związku Żołnierzy Wojska Polskiego wystąpili: Kol. Jerzy Sroka i kol. Andrzej Wierzba.

     Koledzy    członkowie    Koła    nr  10   im.   Ziemi  Wałeckiej    Związku     Żołnierzy    Wojska    Polskiego:  Leszek  Nickowski,  Jan  Sobieski  i Józef  Kiziuk  odczytali  nazwiska 109 naszych Kolegów, którzy odeszli już na wieczny spoczynek, a byli to:

       Po  odczytaniu  stopni  wojskowych,   imion   i   nazwisk   zmarłych   Kolegów,   ksiądz  prałat  przystąpił  d o  dalszej celebracji Mszy Świętej. W wygłoszonej homilii powiedział:

„Umiłowani w Chrystusie Panu, Drodzy Żołnierze, Siostry i Bracia

      Jest już ciemno,  wiatr porywa ostatnie liście z drzew,  na grobach pojawiają się kolorowe lampki  –  żyjące ognie umarłych.  A my zgromadzeni w kościele garnizonowym  trwamy przy ołtarzu na  którym dokona się ofiara Chrystusa i Kościoła.

      Przywiodła nas tu miłość do Boga i ludzi, naszych braci, którzy podejmując służbę w szeregach Wojska Polskiego gotowi byli oddać swoje życie za innych.  Przynosimy dziś do Boga  imiona naszych  zmarłych  żołnierzy  –  Kolegów.

Wiemy, że wszyscy jesteśmy grzesznikami  i oni również zranili Chrystusowe Serce. Jego Serce jest dla nas  i dla nich otwarte. Chcemy im naszą modlitwą pomóc, aby podeszli do tego serca już nie po to,  aby przeprosić, przebłagać, ale po to, aby wynagrodzić,  by wreszcie zjednoczyć się  z Bogiem na całą wieczność, dziękując Mu za Jego nieskończone Miłosierdzie.

      E w a n g e l i a   przytacza przypowieść Chrystusa  o czujnych sługach,  gotowych na przyjście Pana.  Muszą być przepasani i trzymać zapalone  pochodnie.  W czasach  Chrystusa  przepasywano się  przed wyjściem w drogę lub  do pracy, bądź  też  w  domu na znak gotowości do usług.  Przepasanie bioder jest zatem oznaką uczestniczenia w pracy dla Królestwa Bożego. Tu nie ma spoczynku.

      Przepasane biodra  i  zapalone  pochodnie są także symbolem gotowości do spotkania z Panem. Pan może przyjść w  każdej chwili,  niespodziewanie,  a wtedy byłoby  za  późno przysposabiać  się  do usługiwania  Mu. Trzeba już być gotowym i czujnym. Nagrodą za tę postawę będzie szczęście, którego ogrom przekracza wszelkie wyobrażenia. Łukasz maluje je  w  obrazach przemawiających żywo  do wyobraźni  współczesnych  mu  czytelników.  To  szczęście obrazuje mianowicie uczta, podczas której sam Pan będzie usługiwał do stołu  –  sytuacja nieprawdopodobna w owych czasach. Epizod z ucztą ma niewątpliwie akcenty eucharystyczne.

      W Eucharystii usługuje nam Chrystus, a  szczęście, jakie w związku  z  tym przeżywamy,  jest nagroda  za  czujność  i wysiłki wytrwania w dobrym.

      Zbliżając się do stołu  Pańskiego  pragniemy wspomnieć  tych,  którzy przepasaliby  służyć odeszli  już na  wieczną służbę. Warto przypomnieć przy tej okazji tę symbolikę pasa żołnierskiego – cingulum, które kojarzymy może bardziej ze sznurem, którym  przepasuje się kapłan,  przygotowujący  się  do  celebrowania  mszy świętej, ale  owo cingulum  to żołnierski  pas lub  pas  urzędniczy.  Pas  zakładano  na  znak  gotowości  do  służby.  Ten  pas  oznacza również  moc i łaskę Bożą.

      Wspominamy w dzisiejszy wieczór wszystkich, którym ideał służby był bliski, którzy  spoczywają  na  cmentarzach wałeckich i w swoich rodzinnych stronach, wspominamy kapelana ks. pułkownika Franciszka Kędziorę  – pierwszego kapelana  garnizonu  Wałcz.  Ja  dopiero  miałem  zaledwie  kilka miesięcy,  gdy On  w Krakowie  przyjmował  z  rąk kard.  Karola  Wojtyły  święcenia  kapłańskie.  Dziś spoczywa  w  pokoju  w rodzinnym Przeworsku, na Podkarpaciu.

Dzięki uporowi i wytrwałości księdza kapelana oraz  parafian właśnie w  tym miejscu, gdzie jesteśmy stoi ten okazały Kościół Garnizonowy pod wezwaniem św. Franciszka z Asyżu.

      Wspominamy  zmarłych  członków  Orkiestry  Garnizonowej.  Jeśli,  ktoś  kocha  muzykę  musi  kochać  i  Stwórcę uszeregowanych   dźwięków   podnoszących   ducha,   zbliżających  nas    do  Boga   i   ludzi,   dającym  wytchnienie  skołatanemu sercu.

      Wszystkich wymienionych  i  nie wymienionych dotykamy dziś naszą modlitwą.  Niech ona będzie jak łagodny wiatr muskający  drzewa, na których pozostało już niewiele liści. I choć wydaje się, że wszystko umiera, wierzymy i jesteśmy pewni, że kolejna wiosna ożywi soki drzemiące w pniach  i  konarach  i  znów wszystko się zazieleni.  Tak  nich będzie z naszą modlitwą. Niech obudzi naszych zmarłych ku zmartwychwstaniu, ku wiecznemu życiu w Chrystusie.

      Boże, dzięki Twojemu miłosierdziu dusze wiernych odpoczywają w pokoju; udziel łaskawie odpuszczenia grzechów Twoim  sługom  i  służebnicom, którzy spoczywają w Chrystusie,  aby uwolnieni od wszystkich win cieszyli się  z  Tobą bez końca.

      Panie przyjmij łaskawie modlitwę zaniesioną za naszych bliskich polecanych w tej liturgii, sług  i służebnic Twoich, którzy spoczywają w Tobie, niech oswobodzeni z więzów śmierci otrzymają życie wieczne.

      Boże,  Światłości  dusz wiernych, wysłuchaj nasze prośby i daj miejsce w niebie, błogosławiony pokój oraz jasność Twojego światła sługom i służebnicom Twoim. Wieczny odpoczynek racz im dać Panie..... Amen.” 

	Ogólny widok Kościoła. Na pierwszym planie Koledzy, którzy odczytali   nazwiska. Na  drugim  planie  rodziny, koledzy i znajomi zmarłych.		Ogólny  widok  Kościoła. Rodziny, koledzy  i znajomi  zmarłych uczestniczący  w  Mszy  Świętej.
	Mszę  Św.  celebruje  ks.  prałat  ppłk Władysław  Maciej  Kozicki, koncelebruje  ks.  Adam  Mizerski. Usługujący  ministrant  to  syn zmarłego Kolegi  –  Przemysław Lenski.		Celebrowaną Mszę Świętą uświetnili Koledzy  z byłej Orkiestry Garnizonowej, a byli to: st. sierż. sztab w st. spocz. Mirosław Szybiński,  st. sierż. sztab w st. spocz. Józef  Kozłowski, st. sierż. sztab w st. spocz. Bogumił  Solarski,  st. sierż. sztab w st. spocz. Leszek Białas.

         Uroczystość Mszy Świętej była podniosłą chwilą nie tylko dla rodzin zmarłych Kolegów, ale również i dla pozostałych uczestników.

         Na zakończenie  ks. prałat ppłk Władysław Maciej Kozicki podziękował wszystkim za udział, a szczególnie Pocztom Sztandarowym i Kolegom z byłej Orkiestry Garnizonowej za uświetnienie tej uroczystej Mszy Świętej.

Materiał zebrał i opracował: Grzegorz Rutkowski
Zdjęcia wykonał:                   Henryk Wlaź